ΤΟ ΡΑΔΙΟ ΚΙΝΗΣΗ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΑ.....

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ

Θέλω να αποχαιρετίσω δύο προσωπικότητες που αναχώρησαν ξαφνικά χτες απλά γιατί αισθάνομαι πως χωρίς αυτές ο κόσμος της Τέχνης είναι φτωχότερος.
Αντίο στο Νίκο Νικολαίδη, το γλυκό συμμορίτη, που άγγιξε τα όνειρά του με τα δικά του μόνο μέσα, που έζησε τις αντιφάσεις του χώρου του, που φύλαξε αρχές και αξίες και με μια τελευταία ταινία (The Zero Years ) δήλωσε πως κουράστηκε πια να παλεύει μόνος του, αποχαιρέτησε το ελληνικό σινεμά και θέλησε να ασχοληθεί με τη μουσική.
Βραβεύτηκε, απαγορεύτηκε, αποθεώθηκε, γιουχαρίστηκε και όπως γίνεται πάντα σε όλες τις περιπτώσεις ο Υπουργός Πολιτισμού αναφέρθηκε σε αυτόν σαν ‘’ μία διακεκριμένη φυσιογνωμία της 7ης Τέχνης..’’ και ότι ‘’ Το κινηματογραφικό του έργο αποτελεί σταθμό στην ιστορία του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου» Και σαφώς το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης θα έχει ειδικό αφιέρωμα στο δημιουργό. Και ας ακολούθησε την δικιά του μοναχική πορεία κατηγορώντας προκλητικά τον κρατισμό σαν στοιχείο του ελληνικού κινηματογράφου και την «δήθεν» κουλτούρα που έχει σκεπάσει απειλητικά την ελληνική πολιτιστική πραγματικότητα. Οι ήρωες του, ασυμβίβαστοι, περιθωριακοί, έχουν εκκρεμότητες με τη ζωή και χάνονται στο τέλος από επιθυμία να πεθάνουν όποτε θέλουν και με τον τρόπο που θέλουν. Εναντίωση των ηρώων στο σύστημα, αυτοκαταστροφή μέσα από έναν ιδιάζοντα κώδικα ηθικής και αξιοπρέπειας. Αγωνία για το ζοφερό μέλλον που διαφαίνεται, εφιαλτικό και απρόσωπο, χωρίς ιδιωτικότητα, με συντριβή των συναισθημάτων. Η πορεία προς τη θάλασσα συμβολική σκηνή του. Η επιστροφή, άγνωστη….
Για να μη σας κουράζω με τις δικές μου εικόνες για κείνον διαβάζω τι είπε ο ίδιος για το έργο του
‘’ Oι νέοι θεατές μ' αγαπούν, όχι γιατί είμαι "οργισμένος", όπως μερικοί ισχυρίζονται, αλλά γιατί οι ταινίες μου δεν τους απαγόρεψαν ποτέ να με αμφισβητήσουν και ακόμα γιατί με επιμονή αρνήθηκα -γεγονός που το εκτίμησαν- τα δεκανίκια που σε τιμή προσφοράς διανέμει χρόνια τώρα η "καθώς πρέπει" Ευρωπαϊκή προοδευτική διανόηση. Αρνήθηκα αυτό το παιχνίδι της προσφοράς και της τρομοκρατίας, έστω και αν προερχόταν καμιά φορά από τους θεατές, γιατί ήταν ένα παιχνίδι εξουσίας, μια κρατική άποψη για το σινεμά και είναι γνωστό βέβαια πως το κράτος δεν πάει ποτέ σινεμά.
Όσο για το "οργισμένος", δεν το δέχομαι σαν χαρακτηριστικό μου από την στιγμή που οι συχνότητές μου γέμισαν παράσιτα από διάφορους κάλπηδες που δίνουν συνεντεύξεις (κάθε εβδομαδιαίο ιλουστρασιόν πρέπει να φιλοξενεί ή και να συντηρεί έναν τέτοιο) και βρίζουν τους πάντες και τα πάντα, δεν έχουν να προτείνουν κάτι τι και διεκδικούν ένα χώρο ιδιαίτερο και καθαρό που σίγουρα δεν τους ανήκει και δεν τον εκφράζουν.
Τελικά όλοι αυτοί οι "απροσάρμοστοι" συγκροτούν ένα μέρος του συστήματος που ενεργεί σαν προπέτασμα καπνού για να μπορούν από πίσω να δουλεύουν ανενόχλητοι οι κρατικοί μηχανισμοί.
Kαι αλλοίμονο στους κάποιος γνήσιους που πέφτουν στην παγίδα του "επώνυμου" χωρίς ποτέ να αναρωτηθούνε ποιά κέντρα αποφάσεων τους κόλλησαν την ταυτότητα του επώνυμου μοναχικού, οργισμένου, καταραμένου αναρχικού κ.τ.λ... Eρώτημα που θα προβάλλει αμείλικτο μπροστά τους απ' τη στιγμή που θα ανακαλύψουν πως το επώνυμο μπορεί να πουλάει, αλλά πουλιέται κιόλας.’’

Ένα αγαπημένο μας τραγούδι πριν την επόμενη μεγάλη καληνύχτα σε απλή μετάφραση δική μου.
CARUSO
Qui dove il mare luccica Εδώ που λαμπιρίζει η θάλασσα
e tira forte il vento Και ο αέρας λυσσομανά
su una vecchia terrazza davanti al golfo di Sorrento
στο παλιό μπαλκόνι μπροστά στον κόλπο του Sorrento
un uomo abbraccia una ragazza ένας άνδρας αγκαλιάζει μια κοπέλα
dopo che aveva pianto αφού είχε κλάψει
poi si schiarisce la voce e ricomincia il canto έπειτα καθαρίζει τη φωνή του και ξαναρχίζει το τραγούδι
Te voglio bene assai Σ’αγαπώ πολύ…
ma tanto tanto bene sai μα τόσο πολύ ξέρεις
e' una catena ormai είναι αλυσίδα
che scioglie il sangue dint' e' vene sai που λιώνει το αίμα μέσα στις φλέβες ξέρεις
Vide le luci in mezzo al mare Είδε τα φώτα καταμεσής στη θάλασσα
pensò alle notti la in America σκέφτηκε τις νύχτες πέρα στην Αμερική
ma erano solo le lampare ήταν μόνο τα πυροφάνιαe
la bianca scia di un'elica και οι άσπρες πρύμνες
sentì il dolore nella musica ακουσε τον πόνο μέσα στη μουσική
si alzò dal Pianoforte και σηκώθηκε από το πιάνο
ma quando vide la luna uscire da una nuvola μα όταν είδε το φεγγάρι να βγαίνει από ένα σύννεφο
gli sembrò più dolce anche la morte ακόμα και ο θάνατος του φάνηκε πιο γλυκός
Guardò negli occhi la ragazza Κοίταξε την κοπέλα στα μάτια
quegli occhi verdi come il mare εκείνα τα μάτια που ήταν πράσινα σαν τη θάλασσα
poi all'improvviso uscì una lacrima και ξαφνικά έβγαλε ένα δάκρυ
e lui credette di affogare και πίστεψε πως θα πνιγόταν
Te voglio bene assai Σ’ αγαπώ πολύ
ma tanto tanto bene saie' una catena ormai
e scioglie il sangue dint'e vene sai
Potenza della lirica Η δύναμη της όπερας
dove ogni dramma e' un falso όπου κάθε δράμα είναι απάτη
che con un po' di trucco e con la mimica και με λίγο φτιασίδωμα και μίμηση
puoi diventare un altro μπορείς να γίνεις ‘’άλλος’’
Ma due occhi che ti guardano Αλλά δύο μάτια που σε κοιτούν
così vicini e veri τόσο κοντά και τόσο αληθινά
ti fanno scordare le parole σε κάνουν να ξεχνάς τα λόγια
confondono i pensieri. να μπερδεύεις τις σκέψεις
Così diventò tutto piccolo Έτσι έγιναν όλα τόσο μικρά
anche le notti la in America ακόμα και οι νύχτες στην Αμερική
ti volti e vedi la tua vita στρέφεσαι και βλέπεις τη ζωή σου
come la scia di un'elica όπως το κατάλευκό της πρύμνης
Ah si, e' la vita che finisce Ναι είναι η ζωή που τελειώνει
ma lui non ci pensò poi tanto αλλά δεν το σκέφτηκε πολύ
anzi si sentiva felice αντίθετα ήταν ευτυχισμένος
e ricominciò il suo canto και ξανάρχισε το τραγούδι
Te voglio bene assai Σ’αγαπώ πολύ………..
ma tanto tanto bene saie' una catena ormaiche scioglie il sangue dint'e vene sai


Με τον Caruso λέω την τελευταία μου καληνύχτα στον μεγάλο τενόρο Luciano Pavarotti
"Άνοιξα τις πόρτες της μουσικής σε όλους. Η φωνή μου κάνει τους ανθρώπους χαρούμενους. Είναι η ευθύνη μου, η περηφάνια μου. Πιστεύω ότι μια ζωή που πέρασε μέσα στην μουσική, είναι μια ζωή που έχει περάσει όμορφα και σ' αυτό αφιέρωσα την ζωή μου". είχε δηλώσει .

• 
  Αποχαιρετισμός στους ανθρώπους που χάθηκαν στην πύρινη κόλαση του Αυγούστου.
  Σε αυτούς που έγιναν ξαφνικά ήρωες χωρίς να το θέλουν και τους τιμά με λίγα ψίχουλα το επίσημο κράτος.


• Αποχαιρετισμός στην αξιοπρέπειά μας σαν πολίτες, στη σιγουριά μας για τα αύριο.
  


• Αποχαιρετισμός στην ικανότητα του κράτους μας να προστατέψει , μνημεία σύμβολα, ανθρώπους και το βιός τους.
  


• Αποχαιρετισμός στα δάση που αγαπήσαμε, στους γκρεμούς όπου κρέμονταν δέντρα.
  


• Αποχαιρετισμός στην ομορφιά της πατρίδας μας, στους κάμπους με τα λιόδεντρα φορτωμένα ασήμι και καρπούς… στα χωριά που προσπαθούσαν να σκαρφαλώσουν στον ουρανό…
  Τα χωριά, ο Κρόνιος λόφος, το Κρόνιον όρος (Πάρνωνας) ο Ταύγετος του Νικηφόρου Βρεττακού τόποι μαρτυρίου στη νήσο του Πέλοπα.

Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας ίσως ήταν προφητικός, σας αφιερώνω το τραγούδι του

Έλα να πάμε στα καμέναστον Υμηττό και στην Αυλώνα

πουλιά και πεύκα συλλογίσουενός καμένου παραδείσου
δέντρα που ήτανε φαντάσου

και στη σκιά τους ξεκουράσου
Έλα και πάρε με μαζί σου στην Κυριακάτικη εκδρομή σου

βγάλε με στο χλωρό κορμί σου στις εκβολές του παραδείσου

Έλα να πάμε στα καμένα δεν μας χωράει πια το σπίτι

έρχονται δύσκολες ημέρες μουτζουρωμένες σα Δευτέρες

έρχονται φλόγες απ'τα δάση και μια φωτιά να μας δικάσει

μέσα στο πύρινό της χνώτο από τον έσχατο στον πρώτο

Έλα και πάρε με μαζί σου στην Κυριακάτικη εκδρομή σου

βγάλε με στο χλωρό κορμί σου στις εκβολές του παραδείσου

Έλα να βγούμε από το σπίτι ξανά σε δρόμους και πλατείες

πάρε και τα παιδιά μαζί σου εδώ, στο χείλος της αβύσσου

κι άφησε μόνη στο τραπέζι την τηλεόραση να παίζει

Να δείχνει έγχρωμο τον πόνο δίπλα σ' ένα φιλέτο τόνο

Να δείχνει φονικά και φλόγες τσόντες πολιτικούς και ρώγες

ενώ εμείς θα ‘χουμε φτάσει στο σταυροδρόμι του εξήντα

Με τα παιδάκια μας στον ώμο για να μας δείχνουνε το δρόμο.

Τρέφω μόνο μια ελπίδα: Να διδαχτούμε από τα λάθη. Τα δικά μας και όλων των άλλων. Να γίνουμε καλύτεροι πολίτες. ΟΧΙ ΑΔΙΑΦΟΡΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ. Να προστατέψουμε ότι απέμεινε με νύχια και με δόντια. Να μην ανεχθούμε άλλο εξευτελισμό να μην τραφούμε από υποσχέσεις και αυταπάτες.
Την επόμενη Κυριακή μας γυρίζουνε στις κάλπες ενώ ακόμα θάβονται νεκροί και καίνε οι φωτιές στα βουνά.
Οι κάλπες ας πάρουν φωτιά μέσα από το δικό μας δικαίωμα να υπερψηφίζουμε ή να καταψηφίζουμε ‘’ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΡΓΑ’’

Λες και τρώμε το χειμώνα παγωτό.

Λες και πέφτουμε σε τοίχους μ' εκατό

Έτσι ανάποδα λυγάω το βράδυ αυτό του νου τη βέργα

Λες και η στάθμη της αγάπης πάει να βρει πόσοι κρύβονται στη λάσπη θησαυροί

Πώς κοπήκανε στα δάχτυλα οι σταυροί γι' ανθρώπων έργα.

Αδιόρθωτα τα μάτια κι οι καρδιές

με κουμπιά και φερμουάρ κατεστραμμένα

δυο κουβέντες μου σου πέσανε βαριές

κι αποφάσισες να ζεις χωρίς εμένα.

Λες και στρώσαμε τον Αύγουστο χαλί

λες και βγήκε τ' ασανσέρ σ' ένα κελί

που ένας το βλέπε το φως γι' ανατολή

κι άλλος για δύση.

Λες και μέσα μας τ' αντίθετα τραβάν

να ψηφίσουνε στο ίδιο παραβάν

σαν αιώνιο Ιησούν ή Βαραβάν

του ανθρώπου η φύση.




Έχει ξημερώσει περισσότερη σιωπή. Ας μας διδάξει καλύτερες μέρες

ΡΑΔΙΟ ΚΙΝΗΣΗ
ΘΑΛΕΙΑ ΚΑΛΝΤΑ

* Λόγω της επικαιρότητας αντιγράφουμε το ΡΑΔΙΟ ΚΙΝΗΣΗ από την ιστοσελίδα μας