Για χρόνια περνούσα σκυφτός μπροστά από το σπίτι του, στην οδό Αριστοτέλους, και πέταγα ένα ξερό καλημέρα, βιαστικός να πάω στη δουλειά.
Κάποτε με παρακάλεσε ευγενικά «να σας προσφέρω ένα καφέ, ένα τσίπουρο, ένα νερό βρε αδελφέ, και μετά πάτε στη δουλειά σας».
Δεν μπορούσα πια να αρνηθώ και έτσι γνώρισα τον κ. Κώστα Δημόπουλο.
Έχει πια πατήσει τα 80, από το 1948 ήταν στο τιμόνι οδηγός, μέχρι που συνταξιοδοτήθηκε.
Το σπίτι το έχτισε κουβαλώντας μία –μία τις πέτρες, κάτω από τις γραμμές του τρένου, πριν γίνει δρόμος η Αριστοτέλους.
Πριν μερικά χρόνια έχασε τη συντρόφισσα του, σήμερα ζει κοντά στα παιδιά του και τα εγγόνια του.
Κάθεται στο κατώφλι του σπιτιού, βλέπει τον άγνωστο περαστικό να περνά, τον καλημερίζει με ένα πλατύ χαμόγελο και του ανοίγει την πόρτα. Έτσι απλά…
Ε.Σπινθάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου