Σαν πάει κάτι να γραφεί......

σαν πάει κάτι
να
γραφεί
είναι
ως αν
να γράφονταν
από την άλλη μεριά
αγγελτηρίων
θανάτου.

(Ν. ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ: ΠΟΙΗΣΗ 1948)

Για τη δολοφονία

Στις 6-12-2008, ένας μαθητής 16 χρονών δολοφονήθηκε από αστυνομικό ειδικό φρουρό στα Εξάρχεια.

Ήταν ένας μαθητής… Θα μπορούσε να είναι μαθητής μας.
Ένας μαθητής που είχε ακούσει στη γιορτή της 28ης Οκτωβρίου «για τους νέους με πάνω κάτω απλωμένη την αφοβιά σα σημαία … για τους νέους που τους έλεγαν αλήτες».
Ένας μαθητής που είχε ακούσει στη γιορτή του Πολυτεχνείου, ότι ο στρατός και η αστυνομία δολοφόνησαν έλληνες πολίτες κι ότι ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν κι ο 17χρονος μαθητής Διομήδης Κομνηνός.
Ένας μαθητής που θα είχε ακούσει, αν γιορταζόταν στα σχολεία μας η Εθνική Αντίσταση, για άλλους ήρωες που, αφού πολέμησαν τους γερμανούς, το ελληνικό κράτος τους έστειλε στη φυλακή, στις εξορίες, στο εκτελεστικό απόσπασμα και θεωρεί ακόμη το όνομά τους ακατάλληλο για να ονομάσει ένα δρόμο, μια πλατεία, ένα σχολείο… (βλέπε στα καθ’ ημάς το όνομα του Κορίνθιου ήρωα Γεώργιου Σάμιου).
Ήταν ένα παιδί 16 χρονών… Θα μπορούσε να είναι παιδί μας.
Και μη βιαστείτε να πείτε πως «το δικό μας παιδί, ποτέ…».
Υπάρχουν όλοι οι συνδυασμοί παιδιών και γονιών.
Υπάρχουν και σήμερα παιδιά που τους λένε αλήτες.
Η εποχή μας ισχυρίζεται ότι λατρεύει τους νέους.

Τους λατρεύει όσο ακολουθούν τα στερεότυπα που η ίδια έχει κατασκευάσει γι αυτούς. Υπάρχουν όμως και οι νέοι που θέλουμε να τους αγνοούμε.

Οι νέοι που είναι άνεργοι.

Οι νέοι που δουλεύουν χωρίς ασφάλιση.

Οι νέοι που, όταν τελειώσουν τα ελληνικά πανεπιστήμια, θα αντιμετωπίσουν τα αγορασμένα «πτυχία» των κολλεγίων.
Αυτοί οι νέοι βγαίνουν στους δρόμους.

Άλλοι με συνθήματα βασισμένα σε στέρεες αναλύσεις και κοσμοθεωρίες, με αιτήματα συλλογικά για ένα καλύτερο αύριο.

Άλλοι μόνοι, να παλεύουν με φαντάσματα, να ξεσπούν το αδιέξοδό τους σε κάθε τι που φοράει στολή. Κοινός πόθος σε όλους, ο δρόμος για την ελευθερία.
Όταν όμως οι δρόμοι της ελευθερίας κλείνουν με δολοφονίες 16χρονων παιδιών, εμείς οι δάσκαλοι πρέπει να ανησυχούμε.
Ποιο δρόμο δείχνουμε εμείς;
«..Αυτοί που ’ναι ταγμένοι στη ρέγγα και το χαλβά, σ’ αυτά πάντοτε θα ξαναγυρίζουν.

Και οι άλλοι στα δεφτέρια τους που δεν έχουν τελειωμό, και οι άλλοι στα κρεβάτια τους τα μαλακά που τα στρώνουν μα δεν τα ορίζουν.

Αλλά κάτεχε ότι μονάχα εκείνος που παλεύει το σκοτάδι μέσα του θα’ χει μεθαύριο μερτικό στο δικό του ήλιο».
Αυτό άραγε το διαβάσαμε σε καμιά σχολική γιορτή;
Ας το σκεφθούμε την επόμενη φορά που θα μπούμε στην τάξη και θα αντικρύσουμε τους μαθητές μας - και την κενή θέση του Αλέξη κάπου στο βάθος.

Κόρινθος 9/12/08


ΔΙΚΤΥΟ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ Α΄ Ε.Λ.Μ.Ε. ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ