Κάποτε στο ‘’Πέλαγος’’ της οδού Κύπρου , ένα από εκείνα τα πρωινά που αγγίζαμε τ’ ασήμια του Αρμάου μου είχες χαρίσει ένα μπρελόκ από κεχριμπάρι και ασήμι..Βρίσκεται από τότε στο πρώτο συρτάρι του γραφείου μου γιατί φοβήθηκα μην το χάσω. Τόσο πολύ μου άρεσε.
Από το 1989 που μου το χάρισες πέρασαν 20 χρόνια.
Μια μικρή ανάσα ήτανε τελικά ο χρόνος που πέρασε.
Σαν την ανάσα των σχολικών μας χρόνων.
‘Όση ανάσα χρειάζεσαι να βγάλεις ένα γέλιο……
Τώρα τι να σου πω;
‘Ότι θα σε θυμάμαι;
Να σου πω αντίο;
Δεν μπορώ…
Αφού η ματιά μου στο μπρελόκ θα πέφτει κάθε μέρα και θα κάνω την ίδια σκέψη.
Κοιτώντας το κεχριμπάρι….
Αχ! Μαρία....
Μάγια
Δεύτερο θρανίο - παράθυρο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου