Ο Πατέρας του Καραγκιόζη

Με το άγγελμα του θανάτου του ξεριζώθηκε ένα κομμάτι της δικής μου ζωής.
Εκείνο των παιδικών μας χρόνων στη γειτονιά .
Και μαζί του ταξιδεύει στο σούρουπο.
Μέσα της δεκαετίας του ’60 στο πλίνθινο σπίτι της προγιαγιάς μου.
Οδός Κροκιδά 29 τότε.
Το υπόγειο ήταν το εργαστήρι των καραγκιοζοπαιχτών.
Ο πυρετός της προετοιμασίας ......
Αλευρόκολλα στα χέρια και στα ρούχα μας.
Ζωγραφιστές πολύχρωμες φιγούρες του Καραγκιόζη, του Χατζηαβάτη, του Μπάρμπα-Γιώργου, του Βεζύρη, της Αγλαΐας και στο τέλος το Κολλητήρι.
Κόντρα πλακέ και ξύλινη λαβή
Ο ήχος του μικρού πριονιού το μεσημέρι.
Οι παρατηρήσεις της κυρίας Τούλας για τη φασαρία.
Η χειρόγραφη αφίσα για την παράσταση στην κολόνα της ΔΕΗ
Σουρούπωνε….
Ξύλινα τελάρα για τη σκηνή.
Το υφαντό σεντόνι της γιαγιάς μου ο μπερντές.
Φωτισμός με κεριά από το κηροποιείο του κυρίου Μοιραράκη.
Δέματα με πηχάκια τα σκαμνιά μας.
Ο αδελφός μου στο ταμείο.
Τα έσοδα υπέρ της επόμενης παράστασης.
7 σπίτια 23 παιδιά.
Ο Χρήστος με την καταπληκτική μίμηση της φωνής του Καραγκιόζη και των υπολοίπων ηρώων.
Ο Δημήτρης δίπλα του κρατούσε το χαρτί με το κείμενο της παράστασης.
Γέλια, φωνές, χαρές και μια μεγάλη παρέα παιδιών που διασκέδαζε μονοιασμένη την παιδικότητα ή την εφηβεία. Οι γονείς σε τιμητική θέση.
Μετά την κάθε παράσταση συζήτηση για την επόμενη.
‘Έτσι περνούσαμε από μια άνοιξη στην άλλη, μπροστά ή πίσω από τον μπερντέ,
φτιάχνοντας σχεδίες στο ποτάμι, καβαλώντας μάντρες με μια φέτα ψωμί με λάδι στο χέρι.
Αυτή ήταν και η ιστορία της γειτονιάς μας.
Μια ιστορία που διακόπηκε από ξαφνικές εκούσιες ή ακούσιες ‘’αναχωρήσεις’’ .
Σκορπίσαμε από εδώ και από εκεί.
Το σπίτι της προγιαγιάς γκρεμίστηκε για να γίνει δικό μου σπίτι, το σπίτι του Χρήστου και του Δημήτρη πήγε σε άλλα χέρια. Γκρεμίστηκε πριν 3-4 μήνες και έτσι διαμελισμένο – ένας σωρός από μπάζα- δεν λέει να εγκαταλείψει τη γειτονιά.
Πέρασε προχτές ο Δημήτρης και έκλαψε.

Για αδέρφια και γονείς που έχασε, για το γκρεμισμένο σπίτι.
Κάθε μικρή ή μεγάλη ιστορία έχει το δικό της τέλος.
‘Όπως η μέρα το σούρουπο , το νήμα την άκρη του, το ταξίδι τον προορισμό του.
Κύρ-Ευγένιε σε ευγνωμονώ και για τη γνωριμία μας και για τις πολύχρωμες σκιές που φύλαξαν τη ζωή μας.

Αφιερωμένο στα παιδιά της γειτονιάς μου και την ιστορία της.

Μάγια Φουριώτη