Ράδιο Κίνηση 28/6/09

Σχεδόν καλοκαίριασε στην ανοχύρωτη πόλη.
Τα τραπεζάκια έξω.
Οι σκέψεις βασανίζουν το μέσα μας.
Που βαδίζει η πόλη;
Πάνω σε ποιο πρόχειρο σκηνικό ακροβατεί και μετά βυθίζεται τραυματισμένη;
Ο πληθυσμός των Κορινθίων φαίνεται διχασμένος.
Υπάρχει μια φατρία περήφανων και ένα πλήθος ταπεινωμένων.
Η μειοψηφία των περήφανων διατυμπανίζει επιτεύγματα και λόγους υπηρηφάνειας – ευτυχώς όχι ακόμα εθνικής- που οι ταπεινωμένοι δεν μπορούν να δουν.
Όλα αυτά συντελούνται στο στίβο μιας χαμένης αξιοπρέπειας εκατέρωθεν.
Της αξιοπρέπειας των αρχόντων της πόλης και εκείνης των πολιτών.
Οι πρώτοι ούτε πτοούνται ούτε αισχύνονται. Μόνο επαίρονται αναξιοπρεπώς.
Οι δεύτεροι σωπαίνουν και βιώνουν την απώλεια του μέτρου σε κάθε επίπεδο της κοινωνικής και πολιτικής ζωής.
Οι δεύτεροι διαπιστώνουν αμετροέπεια, ξιπασιά, κινήσεις εντυπωσιασμού αλλά και ότι στην ουσία τίποτε δεν έχει αλλάξει.
Ούτε ένα ρείθρο πεζοδρομίου, πολύ δε περισσότερο η καθημερινότητά μας .
Η καθημερινότητα, τα καθ’ ημάς δηλαδή, νοσεί.
Δηλητηριασμένη από την επίφαση, ακρωτηριασμένη από τα μικροσυμφέροντα έχει αντίπαλο το αυτονόητο.
’Έχει αντίπαλο την ταλαιπωρία των πολιτών κάθε ηλικίας και σε όλα τα επίπεδα της ζωής έξω.
‘Έχει αντίπαλο την ανευθυνότητα, την προχειρότητα και τη μιζέρια.
Ξαπλωμένη στα καφενεία, η καθημερινότητα ταξιδεύει από στόμα σε στόμα, στριφογυρίζει σαν έννοια στο μυαλό και μένει διαρκώς αναίσθητη από έκπληξη.
Μικρές ή μεγάλες φωνές χάνονται στην πλημμύρα της επικοινωνιακής πολιτικής, στην ψεύτικη εικόνα του συστήματος των μέσων, στο χορό της συναλλαγής των εντυπώσεων και των εξυπηρετήσεων.
Οι νύχτες εξακολουθούν να παρασύρουν στη μονοτονία των μηδαμινών επιλογών.
Οι νύχτες υποφέρουν μέσα από τους ψίθυρους και τα ξεστρατισμένα γέλια των χαλασμάτων – ζουν ψυχές στα χαλάσματα και το ξέρουν λίγοι-, οι νύχτες τελειώνουν και έρχονται μέρες που τελειώνουν γρήγορα.
Τελειώνουν γρήγορα σαν τη μικρή ζωή μιας πεταλούδας.
Μέσα από αυτή την αγωνία ζητάμε κάτι που να διαρκεί.
Μια πορεία σταθερή και αξιοπρεπή για όλους. Μια καθημερινότητα που να δημιουργεί προϋποθέσεις για μια λύση εξόδου για να φύγουμε μπροστά.
Όλοι μαζί.

‘Ένα πρωινό στην Κόρινθο κρεμασμένο στο βιολί του Ed Alleyne-Johnson