Τα κολονάκια στον Συνοικισμό Κορίνθου

Λεωφόρος Ιωνίας- Συνοικισμός Κορίνθου

Στον Συνοικισμό, στην λεωφόρο Ιωνίας τα κολονάκια μπήκαν και βγήκαν.

Η ιστορία γνωστή.
Την πρώτη μέρα που μπήκαν τα κολονάκια οι γείτονες και οι καταστηματάρχες διαμαρτυρήθηκαν

Γιατί άραγε τα κολονάκια μπήκαν ως το κατάστημα Ολόπαχου, (στον κάτω ρου της Ιωνίας) και όχι από τον Ολόπαχο και πέρα (τον άνω ρου της Ιωνίας);

Η απάντηση είναι προφανής.

Ο άνω ρους έχει μονίμως παρκαρισμένα αυτοκίνητα, ο κάτω ρους όχι και για αυτό προφανώς η δημοτική αρχή πίστεψε πως δεν θα υπάρξουν αντιδράσεις.

Αμ, δε! Το ίδιο βράδυ κάποια κολονάκια καταστράφηκαν, οι γείτονες διαμαρτυρήθηκαν στον δήμαρχο, ως και σχετική ομάδα στο Faceboοκ δημιουργήθηκε!

Τα τελευταία κολονάκια τα έβγαλε η ίδια η δημοτική αρχή. Ας προσπαθήσουμε να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα

• Στην Ελλάδα όποιος αποκτά αυτοκίνητο ιδιωτικής χρήσης, θεωρεί ‘’υποχρέωση’’ της πολιτείας, ( και κατά συνέπεια του δήμου) να του παραχωρεί ( πέραν του νόμιμου χώρου που δικαιούται ) δημόσιο χώρο στάθμευσης, είτε είναι η άκρη του δρόμου, είτε, αν αυτό δεν είναι εφικτό, το ίδιο το πεζοδρόμιο.



• Η πολιτεία συνήθως δεν αντιδρά στην κατάληψη δημοσίου χώρου από ιδιώτες. Εδώ ο όρος ιδιώτης, δηλαδή αυτός που ενδιαφέρεται για τα ίδια συμφέροντα, κυριολεκτεί και αντιδιαστέλλεται από τον όρο πολίτης, δηλαδή αυτόν που ενδιαφέρεται για τα κοινά .



• Ως γνωστόν, ο δημόσιος χώρος δεν ανήκει σε κανέναν αλλά σε όλους όμως πρακτικά ο καθένας τον καταπατά. Πόσες φορές έχουμε ακούσει την φράση «Και τι σε νοιάζει εσένα, δικό σου είναι;»



• Η απώλεια του δημόσιου χώρου, σπανίως εκλαμβάνεται ως απώλεια δημόσιου αγαθού. Ποιοι είναι τα θύματα αυτής της κατάστασης; Τα πιο αδύναμα μέλη της κοινωνίας συνήθως, οι πεζοί, οι φτωχότεροι που δεν έχουν αυτοκίνητο, οι ηλικιωμένοι, τα παιδιά και γενικώς όσοι έχουν προβλήματα αναπηρίας. Γενικότερα δε υποβαθμίζεται η ποιότητα ζωής.



• Η συνηθέστερη περίπτωση «υπεράσπισης» δημόσιου χώρου προέρχεται από καταστηματάρχες, που θέλουν να μην παρκάρει μπροστά στο πεζοδρόμιό τους κανείς, είτε για να μην κόβει την θέα της βιτρίνας, είτε για να τοποθετούν οι ίδιο την πραμάτεια τους. Άλλη περίπτωση, ο χώρος μπροστά από σπίτια, όπου μερικές φορές οι κάτοικοι τοποθετούν εμπόδια, για να εμποδίσουν το παρκάρισμα των τυχαίων περαστικών και να το διαφυλάξουν για να παρκάρουν οι ίδιοι.
  



• Κάποιοι καταστηματάρχες θεωρούν ότι δεν πρέπει να ελεγχθεί η παράνομη διπλοστάθμευση, γιατί πέφτουν οι πωλήσεις. Αντιστρέφοντας αυτή την λογική, είναι άραγε ακριβές πως η κερδοφορία μιας επιχείρησης εξαρτάται από την καταστρατήγηση του Κ.Ο.Κ. αλλά και την ταλαιπωρία μιας ολόκληρης πόλης;
  
  Συνεπώς εδώ μιλάμε για κοινωνικό φαινόμενο που έχει καλλιεργηθεί χρόνια και είναι πολύ δύσκολο να ανατραπεί.
  
  Τι μπορεί να κάνει μια δημοτική αρχή για όλα αυτά;



• Η συγκεκριμένη δημοτική αρχή δεν μπορεί να κάνει τίποτε. Δεν μπορεί να προωθήσει στην κοινωνία ή να υπερασπιστεί τα μέτρα της, ούτε να πείσει για αυτά (γιατί δεν έχει πολιτική) και γι’ αυτό πρακτικώς δεν είναι ικανή να προστατεύσει ούτε τα κολονάκια της. Είναι ευάλωτη σε μικροσυμφέροντα, δεν θέλει να τα χαλάσει με κανέναν.
  



• Μια άλλη διαφορετική δημοτική αρχή πρέπει να αναπτύξει μια καλοσχεδιασμένη συνεπή πολιτική για την υπεράσπιση του δημόσιου χώρου και την προώθηση κυκλοφοριακών ρυθμίσεων σεβαστών από όλους τους πολίτες. Πρέπει να επιμείνει σε αυτήν ακόμη και συγκρουόμενη με ιδιωτικά συμφέροντα, όχι μόνο μεγάλα αλλά και μικρά. Και κυρίως πρέπει να επιμείνει στην κοινωνική διαβούλευση. Πρέπει δηλαδή να πείσει για την πολιτική της. Θα κριθεί ακριβώς από την δυνατότητά της να πείσει..
  
  Βασίλης Αυλωνίτης- Βάννα Γούμενου- Ευάγγελος Σπινθάκης- Μάγια Φουριώτη