Υπόγειο Γκαράζ στα Περιβολάκια. Λύση ή Πρόβλημα;

Τα Περιβολάκια σήμερα φαίνονται με ένα κλικ πάνω στην εικόνα

Τα Περιβολάκια μετά .....

‘’ Όλες οι μεγάλες πόλεις έχουν στο κέντρο τους ένα υπόγειο γκαράζ ‘’ είναι το καθ’ υπερβολή επιχείρημα πολλών υποστηρικτών της πρότασης για την κατασκευή του στα Περιβολάκια. Αυτό, εν μέρει, είναι σωστό, με δεδομένο ότι εδώ και δύο περίπου δεκαετίες, η μόδα των υπογείων γκαράζ είχε μεγάλη άνθιση. Τα αρνητικά αποτελέσματα όμως και οι εμπειρίες από την λειτουργία τους έχουν ήδη αντιστρέψει αυτή την πορεία. Σε πολλές πόλεις στον κόσμο, λαμβάνονται συμπληρωματικά μέτρα ολοκληρωτικής σχεδόν απαγόρευσης της κυκλοφορίας αυτοκινήτων στο κέντρο, μέτρα που ουσιαστικά ακυρώνουν την χρησιμότητα των υπογείων γκαράζ. Πολύ γρήγορα έγινε αντιληπτό ότι είναι σημαντικότερο οι πλατείες, να λειτουργούν ως πνεύμονες πρασίνου και οξυγόνου, διαμορφωμένες με υψηλή βλάστηση, παρά ως εμφιαλωτήρια ρύπων των αυτοκινήτων. Η επιστροφή της πλατείας στον κοινωνικό και οικολογικό της ρόλο, ήδη προγραμματίζεται, με κάθε κόστος.

Ας εστιάσουμε όμως την προσοχή μας ειδικά στην Κόρινθο. Είναι κοινά αποδεκτό πως κάθε ελεύθερος χώρος του κέντρου της πόλης μας έχει καταληφθεί από τα αυτοκίνητα. Αυτοκίνητα υπάρχουν παντού, κυκλοφορούν παντού και σταθμεύουν παντού ακόμα και εκεί που απαγορεύεται. Ο καθηγητής κος Θ. Βλαστός με πολύ εύγλωττο τρόπο απέδειξε πως όσους δρόμους και αν φτιάξουμε, σε βάρος πάντα του πράσινου και της ποιότητας της ζωής μας, η αύξηση των αυτοκινήτων είναι τόσο δυσανάλογα μεγάλη που κάθε αυτοκίνητο μέσα στην πόλη θα φτάσει να κινείται με ταχύτητα μικρότερη και από αυτή των πεζών. Σήμερα, στις ώρες αιχμής, κατά μέσο όρο κινείται με ταχύτητα μικρότερη του ποδηλάτου!. Η υπέρ-συσσώρευση αυτοκινήτων μέσα στην πόλη κατέστησε ανέφικτη την ‘’αποθηκευτική’’ τους δυνατότητα. Τότε πρόβαλε η ‘’λύση’’ του γκαράζ. Γιατί τα γκαράζ εξυπηρετούν την ύπαρξη των αυτοκινήτων και ενθαρρύνουν την κυκλοφορία τους στο κέντρο. Και εξηγούμαι.
- Τι θα μας προσφέρει το υπόγειο γκαράζ; 400 θέσεις στάθμευσης.
Αν ένας οδηγός αυτοκινήτου γνωρίζει ότι έχει έστω και 50% πιθανότητες να σταθμεύσει σ’ αυτό το γκαράζ, τι εμποδίζει άλλα 799 πχ. αυτοκίνητα να κατέβουν στο κέντρο, με την ίδια ελπίδα; Από αυτά, τα 400 θα μπουν στο υπόγειο γκαράζ. Τα άλλα 400 θα γυρνούν γύρω- γύρω σταθμεύοντας όπου βρουν, αν βρουν.
Άρα;
- Πότε θα λειτουργήσει το υπόγειο γκαράζ;

Μετά από 3 - 4 χρόνια.
Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι οι 400 θέσεις λύνουν το πρόβλημα, αυτό θα συνέβαινε αν το γκαράζ γινόταν σήμερα. Μετά από 3 - 4 χρόνια και με δεδομένο ότι συνεχίζεται με γεωμετρική πρόοδο η αύξηση των αυτοκινήτων που κυκλοφορούν στην πόλη, οι 400 θέσεις δεν θα αποτελούν, μικρό ποσοστό των προς στάθμευση αναγκών; Μέχρι να ολοκληρωθεί, θα έχει διογκωθεί τόσο το πρόβλημα της στάθμευσης που το συγκεκριμένο υπόγειο γκαράζ θα λειτουργεί μόνο ως κερδοφόρος επιχείρηση, που δεν θα προσφέρει καμία ουσιαστική υπηρεσία. Ας δεχθούμε όμως, προς στιγμήν, την αναγκαιότητα του έργου.

Οι επιπτώσεις στο περιβάλλον από τη χρήση των αυτοκινήτων, (άσφαλτος, νέφος, φαινόμενο του θερμοκηπίου, ηχορρύπανση, άγχος κ.λπ.) είναι γνωστές σε όλους. Σε ότι αφορά την περιβαλλοντολογική συμπεριφορά του ίδιου του έργου, οι υποστηρικτές του, μοιάζουν να έχουν άγνοια της έννοιας του ‘’μικροκλίματος’’ και της λειτουργίας του μέσα στην πόλη. Για το συγκεκριμένο λοιπόν έργο, η δημοτική αρχή μας διαβεβαιώνει πως υπάρχει πρόβλεψη για υψηλή βλάστηση στην οροφή του. Δεν θέλουμε να την αμφισβητούμε, για κάποια σημεία τουλάχιστον. Ποιος όμως είναι ο αντισταθμιστικός παράγοντας της ύπαρξης υψηλού πράσινου σε κάποια σημεία της οροφής, όταν από κάτω υπάρχουν σε πλήρη κάλυψη από μπετόν τοιχώματα στο εσωτερικό των οποίων κινούνται αυτοκίνητα;
Τα αυτοκίνητα, είναι γνωστό ότι κατά την λειτουργία τους παράγουν θανατηφόρο αέριο κοκτέιλ, από μονοξείδιο του άνθρακα, οξείδια του αζώτου, υδρογονάνθρακες κ.α. Υπάρχει άραγε τρόπος ώστε από αυτή τη ‘’χύτρα ταχύτητας’’, αυτό το επικίνδυνο κοκτέιλ να μην ελευθερώνεται στο πιο κεντρικό σημείο της πόλης, δίπλα στο Δημοτικό Σχολείο, την Αγορά, εκεί που κατεβαίνουμε για τις δουλειές μας, συναντιόμαστε, διασκεδάζουμε, τρώμε, πίνουμε και παίζουν τα παιδιά μας;
Σε ότι αφορά τη λειτουργικότητα της οροφής αλλά και την αισθητική της, μπορούμε να ασκήσουμε κριτική, χωρίς να έχουμε δει καν τα σχέδια, απλά ανατρέχοντας σε ήδη υπάρχοντα και εν λειτουργία υπόγεια γκαράζ. Να πούμε για τα αναγκαία (δίκην βαλβίδας εκτόνωσης) για τη λειτουργία του, εξογκώματα (είσοδοι, έξοδοι πεζών και αυτοκινήτων, κλιμακοστάσια, ασανσέρ, φουγάρα - εξαερισμοί) πιστά αντίγραφα των οποίων θα ‘’φορεθούν’’ στο κέντρο της πόλης; Ή να αναφερθούμε στις Πρασινο-Κιτρινο-Κόκκινες τσιμεντόπλακες που θα αντικαταστήσουν πολύ σύντομα το όποιο γκαζόν φυτευτεί … για τα εγκαίνια!
Δυστυχώς η μέχρι σήμερα εμπειρία από την χρήση των πλατειών για την δημιουργία υπόγειων χώρων στάθμευσης, έχει αποδείξει ότι, πράσινη πλατεία και υπόγεια γκαράζ, είναι ασύμβατα.
Μήπως το έργο αντί να λύνει, γεννά προβλήματα;

Να υπενθυμίσουμε, ότι η κυκλοφοριακή μελέτη στα επιχειρήματα της για την
χωροθέτηση του γκαράζ προτείνει (κατά σειρά προτεραιότητας) τον Φλοίσβο και τα Περιβολάκια. Απορρίπτει τον πρώτο όχι λόγω ακαταλληλότητας αλλά λόγω της πρόσφατης διαμόρφωσης και προτείνει τα Περιβολάκια. Η μεμψίμοιρη αυτή επιλογή δεν αναιρεί την αξιολόγηση του Φλοίσβου που δείχνει ποιο πρόσφορος χώρος με δεδομένη την έκταση του, την θέση του σε πολεοδομικά καλύτερο σημείο και περιβαλλοντικά καταλληλότερο λόγω του αέρα που ανεμπόδιστα πνέει στην περιοχή. Όσο για την πρόσφατη διαμόρφωση, είναι μια ευκαιρία αναδιαμόρφωσης … της διαμόρφωσης, που ούτως ή άλλως είναι αποτυχημένη. Χρήματα θα δαπανηθούν και στην μία περίπτωση και στην άλλη. Την δυνατότητα αυτή δεν πρέπει να την σκεφτούμε;
Εδώ θα διατυπώσουμε μια πρόταση.

Ας επικεντρώσουμε στην εικόνα του κέντρου της πόλης όπως αυτή φαίνεται στο διαδίκτυο (Google Earth). (Εικόνα 1) Το πρώτο πράγμα που θα διαπιστώσουμε είναι η έλλειψη πρασίνου! Ο μόνος πράσινος πνεύμονας, από τον Φλοίσβο μέχρι τις γραμμές, είναι τα Περιβολάκια. Αντί λοιπόν να χρεωθούμε ως δημότες (για τα επόμενα δέκα, δεκαπέντε χρόνια) για την καταστροφή του, να χρεωθούμε για ένα πρόγραμμα ολοκληρωτικής αναμόρφωσης των δημόσιων χώρων και μεγάλης έκτασης δενδροφυτεύσεις. Μετά από δέκα, δεκαπέντε χρόνια, όντως θα ζούμε σε μια άλλη ποιοτικότερη πόλη!
Ποτέ δεν είναι αργά.

Αξιολογήσεις και προσωπικοί προβληματισμοί από τον

Βασίλη Αυλωνίτη