Ένα Σχεδόν Γαλάζιο Χέρι

''Πως πέρασαν οι μήνες , πως πέρασαν τα χρόνια '' αναρρωτιέμαι σήμερα χαράματα της 17ης Νοέμμβρη 2009.

Ταξιδέψαμε  τις ζωές μας, πενηνταρίσαμε μερικοί, άλλοι είναι πιά κοντά στα εξήντα.

Τι σημασία έχει ο χρόνος;

Να! χτες ήταν.

1973

Γεγονότα του Πολυτεχνείου.

Κοπάνα από το Θηλέων Κορίνθου.

 Μαθήτριες της ε' τότε.

Λεωφορείο του ΚΤΕΛ.

Μεταφέρουμε τρόφιμα  και δυό γραμμές  τετραδίου  στους ''μέσα'' στο Πολυτεχνείο.

Αυτούς που  αγαπάμε ακόμα είτε σαν παρουσίες, είτε σαν απουσίες.

Κορίτσια της  επαναστατικής ε' με τα ανάκατα μαλλιά,  δεν θα μπορούσα να γράψω  τα μέσα μου για εκείνες τις μέρες καλύτερα από τη Ρέα  Γαλανάκη :

'' Όπως ο σκηνοθέτης χτυπά με το ραβδί του τη λευκή οθόνη για να δείξει -σκηνοθέτης ήσουν άλλωστε και συ-, έτσι άπλωσες ένα σχεδόν γαλάζιο χέρι στα σημεία του ορίζοντα. Πρόλαβα να δω χρυσά τραπέζια με τους παλιούς μας:φίλους να γεύονται ψωμί αθέατο, να πίνουνε κρασί αέρινο, να. τραγουδούν τα τελευταία που τραγουδήθηκαν στη χώρα μας τραγούδια. Να δω νεράιδες που χόρευαν να πετούν από το πρόσωπο τους το μαντίλι, ξεσκεπάζοντας πρόσωπα αγαπημένων φιλενάδων, και τα αγόρια γύρω τους να προσπαθούν ν' αρπάξουν το μαντίλι του έρωτά τους. Να δω, μέσα στα χρόνια που περνάνε δίχως άλλο έρμα, τη συμβολή μιας λέξης, μιας εικόνας, ενός ήχου, ώστε να ξημερώσει η επόμενη μέρα σαν κανονική μέρα. Να δω τη βλάβη και το όφελος εκείνης της νεανικής φυλάκισης πάνω σε ανθρώπους, που έκτοτε δεν εμπιστεύονταν πια σε κανέναν τη ζωή τους, εκτός απ' όσους γνώριζαν σ' εκείνα τα χρόνια - κι ας έχει πάρει ο καθένας μας και άλλο δρόμο, αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Να δω, καλή μου, εσένα ν' αποχαιρετάς το φως, καθώς εμείς οι υπόλοιποι, φαντάσματα ενός παλιού κι αληθινού στρατοδικείου, σε κουβαλούσαμε στους ώμους για τον τελευταίο σου περίπατο στη γη.

Ξύπνησα με λυγμούς. Από τότε το αριστερό μου πόδι έχει γίνει πόδι αγριοκάτσικου. Το κρύβω βέβαια. Ποιον άλλωστε ενδιαφέρουν σήμερα όλα αυτά... ''



Από το βιβλίο της Ρ. Γαλανάκη ''Ενα Σχεδόν Γαλάζιο Χέρι''

Για την αντιγραφή  και την  εσωτερική φωτογραφία
Μάγια Φουριώτη