Υπερκομματισμός
Τη στιγμή που θα είχε κανείς το λογικό δικαίωμα να ελπίζει στην αυθόρμητη κατάρτιση πραγματικά ανεξάρτητων ψηφοδελτίων για την αυτοδιοίκηση, αποδεδειγμένα ξένων προς τα συμφέροντα και τις πρακτικές που ευθύνονται για το άγριο ξήλωμα του κοινωνικού ιστού, εκείνο που προκύπτει εντέλει είναι μια πνιγηρή εντύπωση τετριμμένων διεργασιών γύρω από «λοξές» και ανομολόγητες επιλογές των ίδιων κουρασμένων και απελπιστικά αναξιόπιστων κομμάτων, με προσωπείο «υπερκομματικής» έμπνευσης.
ΓΙΑ ΝΑ κυριολεκτούμε, αυτή καθεαυτήν η έννοια του «υπερκομματικού» χαρακτήρα έχει διαστρεβλωθεί όσο και η περίφημη «διαφάνεια», η «διαβούλευση» και τα σχετικά. Αν κάποτε αναφερόταν στο προφίλ ενός δημόσιου προσώπου που θα μπορούσε να στηριχτεί κατευθείαν από την ανόθευτη βούληση του εκλογικού σώματος, ερήμην των κομματικών σχηματισμών, τώρα κατέληξε να σημαίνει, στις περισσότερες τουλάχιστον περιπτώσεις, ένα πρόσωπο που επιλέχθηκε ως τέτοιο, δηλαδή «ανεξάρτητο» ή «κοινής αποδοχής», από τα κόμματα! Σε μια λιγότερο ασυνάρτητη και μοιρολατρική εποχή, η υποχρέωση να λάβει κανείς τη συγκατάθεση των κομματικών επιτελείων, προκειμένου να εμφανιστεί σαν «υπεράνω» αυτών ακριβώς των επιτελείων, θα προκαλούσε πικρά χαμόγελα.
ΑΠΕΝΑΝΤΙΑΣ, ο Γιώργος Καμίνης, τέως Συνήγορος του Πολίτη, ερωτοτροπεί με τη θέση του υποψηφίου για τον Δήμο Αθηναίων, «εφόσον η υποψηφιότητα είναι υπερκομματική», όπως τονίζει ο ίδιος σε κάθε ευκαιρία, εννοώντας ότι θα ήθελε να προταθεί όχι μόνον από τη Δημοκρατική Αριστερά και τους Οικολόγους, αλλά και από το ΠΑΣΟΚ, λες και η εκλογική συνεργασία τριών τέτοιων ολοκληρωτικά άνισων στρατοπέδων θα σηματοδοτούσε το γενναιότερο βήμα προς μια υπερκομματική αρετή άθικτη από το συμφέρον του ισχυροτέρου. Παρεμπιπτόντως, ο καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου καυτηρίασε με σοσιαλδημοκρατική άνεση τους αυτοδιοικητικούς άθλους της Ν.Δ., υπογραμμίζοντας ότι «ο δήμος της Αθήνας διέρχεται μια οξύτατη κρίση».
ΑΝΑΛΟΓΩΣ «ανεξάρτητος» είναι φυσικά ο Χρ. Μαρκογιαννάκης, που βρυχάται απέναντι στον ενδοκομματικό Γ. Πλακιωτάκη, με τις πλάτες του αόρατου κόμματος της Ντόρας. Επεται πλήθος άλλων προσώπων που επιλέγονται φανερά ή λαθραία από τα κόμματα ως «υπερκομματικές» ή «ανεξάρτητες» λύσεις σ' ένα αδιέξοδο αμιγώς κομματικό. Γύρω από παρόμοιους ευφημισμούς, η ανεξήγητη αντοχή του αμαρτωλού δικομματικού θιάσου αφήνει τεράστια περιθώρια να υποθέσει κανείς ότι, αν κάποιοι όφειλαν σήμερα να παρουσιαστούν με υπερκομματική συνείδηση, αυτοί δεν είναι οι υποψήφιοι, αλλά οι ψηφοφόροι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου