Η σφαίρα της φαντασίας μας.....

Η υποσυνείδητη κραυγή
του Athlone Clarke
Ζωγράφου ,Τζαμαικανού μετανάστη στις Η.Π.Α από το 1980

Η σφαίρα του Αλέξανδρου

Εντάξει φίλε 50άρη (κατανοώ το ανώνυμο) συμφωνώ και προσθέτω, ότι θέλει ψυχή βαθιά να αναγνωρίσει κάποιος την κατάντια του και να την βροντοφωνάξει:
ΝΑΙ! Η σφαίρα που χτύπησε τον Αλέξανδρο δεν μπήκε στην δική του καρδιά αλλά στην δική μας!
Σίγουρα κάπου θα είχαμε συναντηθεί στα νιάτα μας αφού τα λόγια σου στοχεύουν κατευθείαν στο σημείο του εγκεφάλου μας, που πλέον κυριαρχεί η “τηλεοπτική δημοκρατία” της Παναγιωταρέα και του Παπαχελά.
Και κάτι φορές πεταγόμαστε από το καναπέ σαν να μας τσίμπησε έντομο ... και μετά πάλι στην αποχαύνωση!
Γιατί? Αναρωτιέσαι μαζί μας?
Μήπως δεν θέλουμε ή δεν τολμάμε να δούμε και να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους?
Μήπως το Πολυτεχνείο μας ήταν το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου?
Ας το δούμε βαθύτερα: τι ζητήσαμε?
ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ, ΕΞΩ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ, και τα τοιαύτα.
Για την τότε πολιτική ή στρατιωτική εξουσία αυτά ήταν αιτία εκτοπισμού ακόμη και θανάτου, αλλά για το οικονομικό σύστημα?
Για τη Ντόρα που ήταν «εκτοπισμένη» στο Παρίσι, τον Αλογοσκούφη, τον Παπαντωνίου κλπ, που τους «πλάκωνε η σκλαβιά» στο London school of Economics ή στο Harvard, για την «γυριστρούλα» τη Δαμανάκη και γενικά για όλο το κακό συναπάντημα - αυτούς που ζητάς να μετανοήσουν γονατιστοί μπροστά στα πανό των 15ρηδων - γιαυτούς οι αγώνες και τα Πολυτεχνεία ήταν το «μάνα του ουρανού»
Φίλε συνομήλικε, αν δεν το κατάλαβες γιαυτούς σε πλακώσανε οι μπάτσοι τότε, έστω και αν οι περισσότεροι δέρναν με το ένα χέρι – αυτό που κράταγε το γκλόμπ - γιατί με το άλλο κρατάγανε το καπέλο τους. Τέτοιους φύλακες διέθετε κυρίως η χούντα, ενώ η «δημοκρατία», που μας προέκυψε (όχι ερήμην μας βέβαια) εκπαιδεύει δολοφόνους με στολή (είμαι σίγουρος ότι και ο Παττακός αναρωτιέται)
Τι θέλω να πω? Θα το πω και βρίσε με, έχω συνηθίσει!
Ποτέ οι αγώνες της επταετίας δεν έβαλαν συλλογικά ζήτημα αλλαγής του οικονομικού τρόπου παραγωγής, εκτός από ατομικές απόψεις. Ακόμα δεν υπήρχε στρατηγική και η καθημερινή ταχτική ακολουθούσε τη λογική της «συμπτωματικής θεραπείας».
Επομένως η αλλοτρίωση ελλοχεύει ασυνείδητα από τότε στο μυαλό μας. Στη συνέχεια η καταναλωτική κοινωνία ανέλαβε δράση.
Τα περισσεύματα της Ε.Ε. ήταν αρκετά όχι μόνο για να γεμίσουν τα στομάχια μας αλλά για να θάψουν συνειδήσεις.
Τέλος πάντων σε τέτοια δικιά μας κοινωνία, στη σφαίρα της δικιάς μας φαντασίας μεγαλώσαμε τα παιδιά μας και νομίζαμε, ότι με τη ταχτική του «πάρτα όλα» θα είναι ευτυχισμένα!
Το «μπούκωμα» όμως τα έπνιξε και η πραγματική σφαίρα ξεσήκωσε αυτά και ξύπνησε τις δικές μας συνειδήσεις.
Αλλά η καινούργια πρόταση ποιά είναι?
Η συνάντηση με τον Μπεγλίτη?
Το κοινωνικό συμβόλαιο του Γιωργάκη?
Το μαχαίρι στο κόκαλο του Καραμανλή?
Δέκα έδρες παραπάνω στη Βουλή για τον ΣΥΡΙΖΑ?
Τα 1400 ευρώ αντί για τα 700 του ΚΚΕ?
Η μείωση του ΦΠΑ?
Δεν νομίζω ...
Με μουτζώνω και με φτύνω - σύμφωνοι - λοιπόν, κάθε που με τσιμπά αυτό το ενοχλητικό έντομο, που το κουβαλάω πάνω μου από τα νιάτα μου.
Και μετά ξαπλώνω πάλι στο καναπέ και αναθέτω στον Τριανταφυλλόπουλο και στον Ευαγγελάτο τα περαιτέρω.
Γιατί έχουμε Δημοκρατία, που μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε.
Μαζί δεν κάνω γιατί άλλα είχα στη φαντασία μου εκείνα τα χρόνια, αλλά και χώρια δεν μπορώ, γιατί μέρος της αθλιότητας που ζω, δικαιωματικά μου ανήκει.
Πάντως δεν υποχρεούται κανείς να με πάρει στα σοβαρά.

Πασχάλης Σιακοβέλλης