H σφαίρα του Αλέξανδρου

KEVIN POSTUPACK 25 Μαρτίου 2008

Σφαίρες ακρυλικό με άμμο σε καμβά 30″x30″

Συγκριτικά.
Κάποτε κλεισμένοι πίσω από τα κάγκελα του προσωπικού μας Πολυτεχνείου, φωνάζαμε τα ίδια περίπου συνθήματα με αυτά που ακούμε σήμερα – τόσα χρόνια μετά. Κάποτε εμείς, οι τότε 16άριδες και 18άριδες νέοι, σηκώσαμε το δικό μας ανάστημα, βγάλαμε την δική μας φωνή, την δική μας κραυγή αγωνίας. Ανάψαμε τις δικές μας φωτιές. Φορέσαμε και εμείς μαντήλια στο πρόσωπο. Πήραμε και εμείς ξύλα και πέτρες στα χέρια και σταθήκαμε απέναντι στο σύστημα, την εξουσία και τους εκπροσώπους της. Φάγαμε και εμείς ξύλο. Πολύ ξύλο. Και δακρυγόνα και σφαίρες. Είχαμε και εμείς τους δικούς μας Αλέξανδρους.

Τι διαφορά έχει το τότε από το τώρα;
Η μόνη διαφορά είναι ότι σήμερα εμείς οι ίδιοι είμαστε στο σύστημα! Είτε το θέλουμε είτε όχι τα παιδιά μας είναι σήμερα απέναντι μας!

Γιατί; Γιατί απλούστατα αποτύχαμε! Αποτύχαμε να κάνουμε το δικό μας όνειρο πραγματικότητα. Να αλλάξουμε τον Τόπο - τον Κόσμο. Έτσι λέγαμε, μα δεν το κάναμε. Ξεστρατίσαμε. Γίναμε βορρά του συστήματος, νερό φρέσκο στον μύλο της εξουσίας.

Μιας εξουσίας που μας παραδώσανε και την οποία ασκούμε σήμερα με τους ίδιους τρόπους που την ασκούσαν και αυτοί! Τότε. Χρησιμοποιούμε, ως εξουσία πλέον, τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα, τα ίδια λόγια (βλ. «οι νοικοκύρηδες», «οι αναρχικοί» κλπ), τα ίδια –ώ του θαύματος- ‘‘όργανα’’ καταστολής και τάξεως (βλ. αστυνομία). Ακόμα, ακόμα και κάποιοι από εμάς ψελλίζουν το γνωστό και αξέχαστο «…υπάρχει και ο στρατός» !!!
Που καταντήσαμε λοχία. Ο Ζουρνατζής ζει! Αυτός μας οδηγεί ;!

Και βάζουμε τα ‘‘όργανα’’ απέναντι στα παιδιά μας, τους δικούς μας Αλέξανδρους, την δική μας σάρκα, να βροντοφωνάζουν το ίδιο μας το σύνθημα «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι » ! Το μόνο σύνθημα που τόσα χρόνια μετά, έμεινε αναλλοίωτο, σε ισχύ, από το πέρασμα του χρόνου.
Μόνο που τα γουρούνια είμαστε πια εμείς!
Εμείς και οι δολοφόνοι του Αλέξανδρου!
Πως αλλοτριωθήκαμε έτσι;

Τι κενό μνήμης είναι αυτό;

Τι πλύση εγκεφάλου δεχτήκαμε και γιατί;
Η σφαίρα που χτύπησε τον Αλέξανδρο δεν μπήκε στην δική του καρδιά αλλά στην δική μας!
*Θα ήθελα πάρα πολύ να πιστέψω πως δεν πεθάναμε αλλά ξυπνήσαμε.
*Θα ήθελα πάρα πολύ να ξεθάψουμε από την ντουλάπα μας, το αμπέχονο της νιότης μας, να το ρίξουμε στους ώμους μας (έστω και πάνω από το κουστουμάκι μας), να νιώσουμε και πάλι τον ηλεκτρισμό του – ηλεκτροσόκ στον εγκέφαλο και την συλλογική μας μνήμη.
*Θα ήθελα να δω τους πολιτικούς αρχηγούς όλων των κομμάτων γονατιστούς στο Σύνταγμα να ζητούν συγνώμη μπροστά στα πανό των 15άριδων μαθητών.

Και επειδή αυτό δεν έγινε, στέκομαι εγώ απέναντι στον εαυτό μου, δίπλα στον Αλέξανδρο και με μουντζώνω, με φτύνω και μου φωνάζω:
ΞΥΠΝΑ Ρεε. ΚΑΝΕ, επιτέλους, ΚΑΤΙ. Έστω και τώρα.

50+

Υ.Γ. 50+, όπως και ο δήμαρχος και ο αντιδήμαρχος και οι άλλοι, που θα ήθελα ως αρχές της πόλης, να δείξουν ανοχή και πάνω από όλα σεβασμό απέναντι στα παιδιά της και όχι ‘‘ασφαλίτικες’’ συμπεριφορές