Progetto Corinto. Το πρώτο δείγμα.

                                                         φωτό: Χρίστος Κωτσάκης

Αν και παραμένουν οι αντιρρήσεις μας ως προς επιλογή και την διαδικασία που μας έφερε το Πανεπιστήμιο της Πεσκάρα στην Κόρινθο, θα ήταν ίσως άδικο για την τριάδα των Καθηγητών του Πανεπιστημίου, να μην αναφερθούμε στον ενθουσιασμό με τον οποίον αναφέρονται για την πόλη της Κορίνθου και τις προοπτικές που έχει πολεοδομικά η πόλη για μια ισόρροπη και πολλά υποσχόμενη ανάπτυξη της. Πολλά είναι τα σημεία στα οποία συμφωνούμε, με την ανάλυση και τις γενικές κατευθύνσεις. Θα συμπληρώσουμε μάλιστα ότι επικροτούμε και το γεγονός ότι ο γενικός προβληματισμός ξεκινάει a tabula raza, ανεξάρτητα δηλαδή από τις οριοθετήσεις του ελληνικού νομικού και διοικητικού κυκεώνα. Είναι πρόταση δηλαδή που ¨βλέπει¨ το σύνολο της περιοχής.

Θα εστιάσουμε την προσοχή μας σε ορισμένα σημεία πολεοδομικού, κυρίως, ενδιαφέροντος που όμως θεωρούμε σημαντικά για τον γενικό προβληματισμό.

Επιχειρείται μέσω της πρότασης, μία μετατόπιση του κέντρου βάρους της πόλης στην περιοχή Λιμάνι / Σιδηροδρομικός Σταθμός. Εκεί πέφτει το βάρος των προτάσεων, ενώ σε δεύτερη μοίρα έρχονται οι περιοχές Ποσειδωνία, Καλάμια, Δύο Βουναλάκια, αρχαίο λιμάνι Λεχαίου. Η ισόρροπη ανάπτυξη όλου του παραλιακού μετώπου της πόλης από το αρχαίο λιμάνι του Λεχαίου και τα Δύο Βουναλάκια έως την άκρη του Ισθμού στην Ποσειδωνία είναι, πιστεύουμε, αναγκαία.

Αναγκαία είναι ακόμα και η σύνδεση των όποιων επεμβάσεων στην παραλιακή ζώνη με τον υπάρχοντα πολεοδομικό ιστό της πόλης και όχι μόνο με την ευρύτερη περιοχή. Αναφορές του τύπου ¨πεζοδρομήσεις που βοηθούν στην κίνηση χωρίς την ανάγκη ιδιωτικού οχήματος¨ και ¨σιδηροδρομική γραμμή ως αστική Greenway¨ χρειάζονται περισσότερες επεξηγήσεις.

Η συγκεντρωτική ανάπτυξη ενός αμιγώς τουριστικού λιμανιού στην θέση του σημερινού εγείρει προβλήματα πρόσβασης και στάθμευσης, η αναφορά στα οποία ήταν μάλλον σημειακή. Εκτός και αν το μεγάλο σχεδιαζόμενο, κτίριο (;) πίσω από Θέατρο και το Πανεπιστήμιο μας δώσει κάποια επί μέρους, έστω, απάντηση.

Πρόταση για το εμπορικό τμήμα του λιμανιού δεν υπήρξε. Όπως δεν υπήρξε συγκεκριμένη πρόταση για τα μπαζώματα του Αγ.Νικολάου και τη περιοχή της Ποσειδωνίας, που μάλλον θα έχουν ρόλο για τον σχεδιασμό της έδρας των διετών Ισθμιακών Αγώνων.

Ασαφείς είναι και οι επεμβάσεις στο δυτικό παραλιακό μέτωπο μεταξύ των οδών Πυλαρινού και Κολιάτσου, την εκβολή του Ξηριά έως και την Γ. Παπανδρέου και από εκεί έως τα δύο Βουναλάκια και το λιμάνι του Λεχαίου. Οι αναφορές για στενή παραλία, κινούμενες πλατφόρμες και μόλους – επιμηκυντές των εγκάρσιων στην παραλία δρόμων, χρειάζονται πολύ δουλειά και ιδιαίτερη προσοχή στις επεμβάσεις, ώστε να αναπτυχθεί ο ιδιαίτερος φυσικός πλούτος, όχι όμως σε βάρος του ιδιαίτερου ύφους και χρώματος της περιοχής. Κτίρια όπως αυτό του Όσλο, όσο καλά και αν είναι μας βρίσκουν επιφυλακτικούς και ως προς την χωροθέτηση τους (που αλήθεια μπορούν να κτισθούν και τι χρήση μπορεί να έχουν;) και ως προς την εναρμόνιση τους με το περιβάλλον.

Η ασαφής, επίσης, αναφορά στην αναβάθμιση της αστικής ζώνης περικλειομένης από την παραλία και τις οδούς Σισίφου και Αγ. Όρους με σκοπό την καλύτερη αξιοποίηση τους για τουριστικούς σκοπούς¨, όπως αναφέρεται από τον καθηγητή Pepe Barbieri, αποτελεί κομβικό σημείο αν αναλογισθεί κανείς ότι εδώ πρόκειται για περιοχή γεμάτη με ιδιοκτησίες, υψηλής μάλιστα αξίας και δραστικές παρεμβάσεις σε τέτοιους χώρους έχουν αποδειχθεί ιδιαίτερα προβληματικές.

Ακούστηκαν συχνά, διάφορα περί ποδηλατοδρόμων και πράσινων πεζοπόρων διαδρομών, ακόμα  και για αναβίωση της φυσικής κοίτης του ποταμού, σχέδια όμως δεν είδαμε και μας δημιούργησαν πολλές απορίες.

Αν και επανειλημμένα τονίστηκε ότι τα σχέδια, αυτά τουλάχιστον που είδαμε, δεν αποτελούν παρά σκέψεις των μελετητών και μπορεί να διαφοροποιηθούν στην πορεία, θεωρούμε ότι η ομάδα της Πεσκάρα ανάλογα με τα στοιχεία που της δόθηκαν (ιστορικά, κοινωνικά, δημογραφικά, οικονομικά, νομικά, διοικητικά κλπ) προχωράει στην διαμόρφωση των προτάσεων της.

Σίγουρα πάντως προχωράει χωρίς να της έχει δοθεί, εκ μέρους της δημοτικής αρχής, η πλήρης εικόνα και της ελληνικής πραγματικότητας και ενός οράματος για το τι ακριβώς (ή περίπου) θέλουμε να γίνει στην παραλιακή ζώνη της πόλης. Ήταν κάτι παραπάνω από ορατή η έλλειψη ενός αναπτυξιακού οράματος-σχεδίου από πλευράς του δήμου πάνω στο οποίο θα κατέθεταν την πρόταση τους οι Ιταλοί.

Για αυτό και οι Ιταλοί ξεκίνησαν με το δικό τους όραμα. Για αυτό και οι προτάσεις ξεφεύγουν τα διοικητικά όρια του δήμου, ή αγνοούν την ύπαρξη του ΓΠΣ, του χωροταξικού, του χαρακτηρισμού του λιμανιού ως εθνικής σημασίας κλπ. Για αυτό και οι προτάσεις που ακούσαμε μοιάζουν να μην ανταποκρίνονται σε απαιτήσεις τόσο πληρότητας, όσο και κυρίως εφαρμοσιμότητας.

Από την ενημερωτική, ως επί το πλείστον, ''διαβούλευση ''του Σαββάτου 12/12/2009 στο Δημοτικό Θέατρο, φάνηκε ξεκάθαρα η ανάγκη, οι επί του θέματος διαβουλεύσεις να γίνουν περισσότερες και αναλυτικότερες, ακόμα και χωρίς την συμμετοχή των κκ Καθηγητών.

Σε κάθε περίπτωση πάντως δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι το όποιο πανεπιστήμιο (όχι μόνο αυτό της Πεσκάρα) δεν μπορεί από μόνο του να λύσει τον Γόρδιο δεσμό του παραλιακού μετώπου της πόλης. Μια πρόταση θα κάνει. Και μία πρόταση ίσως να μην είναι αρκετή για αυτό το τόσο ζωτικής σημασίας θέμα.



Βασίλης Αυλωνίτης

(από την Ομάδα Πολεοδομικών Παρεμβάσεων και Σχεδιασμών της Κίνησης Πολιτών)