'Ενα χρόνο μετά.......

Μαρία μου,

-‘’Περιμένω να ξημερώσει….’’

-‘’Τι θα αλλάξει; ’’ , μου ψιθυρίζεις μ’ εκείνο το γελάκι



Μέσα μου ψιθυρίζεις συνεχώς.

Μ’ εκείνο το γελάκι.

‘Έχω στηθεί στο παράθυρο, αλλά δεν ξέρω ποιο παράθυρο είναι :

Χτεσινό, σημερινό, παντοτινό,

Περνάς και χαιρετάς σαν πάντα.

Μου αφήνεις το γελάκι.

Και αυτή τη βεβαιότητα ότι δεν έχεις φύγει.

Που να πας;

‘Ένας λυγμός σε γυρίζει πίσω, να περνάς, να χαιρετάς και ν’ ακουμπάς το γέλιο σου.

Φιλενάδα, οι ίριδες στο παράθυρο είναι δικές σου

Για να σε υποδεχτώ σαν μπεις να μου γελάσεις.

‘Όπως πάντα, καλή μου.


Μ.Φ