Ένα νεκρό παιδί θαμένο στα συντρίμια
'Ενα παιδί που μεταφέρεται νεκρό΄
Δύο ακόμα νεκρά παιδιά
Παιδιά πριν την ταφή τους
Οδύνη
Τρόμος
Στις 4 Ιουνίου ολοκληρώνονται 43 χρόνια από την κατοχή της Γάζας από το Ισραήλ.
Πέρασαν 43 χρόνια διωγμών, επιθέσεων, θανάτων, φυλακίσεων, αποκλεισμών.
43 χρόνια πένθους σε ένα κομμάτι γης, σε μια μικρή γωνιά του πλανήτη.
Σα να ήταν χτες… τίποτα δεν άλλαξε.
Οι ισχυροί του κόσμου, ο Ο.Η.Ε και οι εκάστοτε κυβερνήσεις έχουν δώσει τις απαντήσεις τους με σιωπή και ανοχή.
‘Έχουν ανεχθεί και το αίμα και τη βία.
Αίμα , βία και ένας μακρόχρονος αποκλεισμός ανάμεσα σε τόσους άλλους αποκλεισμούς.
Ο πλανήτης λειτουργεί με αυτό τον τρόπο. Με παντός είδους αποκλεισμούς.
Όλα είναι φανερά και συνάμα κρυμμένα.
Και η ζωή φτηνή, όσο μια παλιά δεκάρα.
Θα μπορούσε κανείς να επιχειρηματολογήσει απεριόριστα και να καταλογίσει ευθύνες εκατέρωθεν.
‘Όμως στα 43 χρόνια που πέρασαν, ανατρέχοντας στα γεγονότα δεν μπορεί να βρει λογική εξήγηση για τόσο αίμα και βία.
Χτες, στις 30 Μαΐου 2010, ένας μικρός στόλος πλοίων με ανθρωπιστική βοήθεια για τους αποκλεισμένους Παλαιστίνιους κατέπλευσε μετά μυρίων βασάνων στα ανοιχτά της Γάζας.
Και ενώ τα πλοία βρίσκονταν σε διεθνή ύδατα, δέχτηκαν την επίθεση Ισραηλινών κομάντος.
Το αποτέλεσμα είναι 16 νεκροί και άγνωστος αριθμός τραυματιών. ‘Όλα τα γεγονότα γνωστά.
Τα παρακολουθήσαμε στις τηλεοράσεις! Αυτός είναι ο νεός τρόπος συμετοχής!
Θύματα της επίθεσης, απλοί πολίτες, ΌΛΟΙ εθελοντές που θέλησαν να κάνουν το ανθρώπινο καθήκον τους:
Να προσφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια στους αποκλεισμένους Παλαιστίνιους.
Όσοι επέζησαν της επίθεσης βρίσκονται υπό κράτηση και θα απελαθούν αν το ζητήσουν οι ίδιοι ΄ή θα παραμείνουν υπό κράτηση.
Ανάμεσα τους και Έλληνες πολίτες.
Δεν έχει νόημα να αναφερόμαστε στα ίδια και τα ίδια.
Οι αποφάσεις έχουν ήδη ληφθεί.
Οι πόρτες είναι κλειστές για τ’ ανθρώπινα.
Υπάρχουν τείχη πανύψηλα γύρω από άμαχους και χιλιάδες παιδιά.
Ναι! Παιδιά!!!
Πως αντέχει ο κόσμος μας στο θέαμα των μικρών σορών;
Πως αντέχει ο πολιτισμός αυτή τη σιωπή;
Δεν χρειάζεται να μιλάμε πολύ αφού όλα είναι γνωστά. Τα παρακολουθούμε σαν ταινία.
Έργα τ’ ανθρώπου χρειάζονται για να σταματήσει το αίμα.
Κάθε ζωή παιδιού που χάνεται είναι η συλλογική μας ευθύνη.
Κάθε παιδί της Παλαιστίνης που δεν έχει δική του πατρίδα είναι οι τύψεις μας.
Και ας ξυπνήσουμε από την ψεύτικη βολή μας.
Αυτά συμβαίνουν αλλού….. θα μπορούσαν να συμβαίνουν και εδώ.
Τα ασφαλή (;) χωρικά μας ύδατα πόσο θα παραμείνουν ασφαλή;
Ποιος θα εγγυηθεί πως το αίμα δεν θα φέρει άλλες θάλασσες αίματος;
Ποιος θα στεγνώσει τα υγρά παιδικά μάτια, ποιος θα σβήσει τις εικόνες φρίκης;
Για λίγα πλοία με ανθρωπιστική βοήθεια χάθηκαν ζωές.
Ας μη χαθούν άλλες……
Αυτή την ευχή εκφράζουμε απόψε, θέλοντας να στείλουμε ένα μήνυμα ανθρωπιάς σε κάθε κατεύθυνση.
‘Ένα μήνυμα αγώνα, ενάντια στην κάθε μορφή βαρβαρότητας και καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
‘Ένα μήνυμα για την ειρηνική επίλυση του Παλαιστινιακού ζητήματος.
Ένα μήνυμα ελπίδας ‘’εκ βαθέων’’
Ας κοιτάξουμε τις φωτογραφίες των νεκρών παιδιών και των ζωντανών- νεκρών παιδιών.
Και ας σκεφτούμε σοβαρά τις ευθύνες μας.
Κίνηση Πολιτών Δήμου Κορινθίων
2 σχόλια:
Αφού το Ισραήλ εφαρμόζει στην Γάζα την αρχή της συλλογικής ευθύνης γιατί διαμαρτύρεται για τις διώξεις των εβραίων;
Άλλο εβραίος (θρήσκευμα), άλλο ισραηλινός (πολίτης), άλλο ισραληλινός, άλλο η κυβέρνηση του Ισραήλ. Είναι πράγματι δυσερμήνευτο το πως και στην Ελλάδα, δεν μπορούμε ακόμη να τα διαχωρίσουμε αυτά.Είναι ντροπή μάλιστα όταν νομίζουμε πως η υπεράσπιση για τις διώξεις των εβραίων ανήκει στο Ισραήλ. Περιέργως νομίζω πως είναι υποχρέωη κάθε κράτους και κάθε πολίτη.
Δημοσίευση σχολίου